Εφιάλτης στο κανάλι με τον Άδωνι

Ήταν πολύ νωρίς το πρωί, αλλά σηκώθηκα απο το κρεβάτι με δυνατή ανησυχία. Είδα στον ύπνο μου ότι ήμουν μικρό σχολιαρόπαιδο και με μια παρέα συμμαθητών μου παίζαμε μπάλα στην παλιά μου γειτονιά. Απο ένα άτσαλο σουτ, έσπασε το τζάμι του σπιτιού το οποίο βρισκόταν κατά ένα περίεργο τρόπο μέσα στο γήπεδο. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι έγινε, βγήκε έξω μια περίεργη κυρία με κάπως ανδρικό πρόσωπο και κούρεμα, με μια σπαστική λεπτή φωνή και άρχισε να φωνάζει αλλά μόνο σε μένα, λες και δεν βρισκόταν άλλος τριγύρω. Αυτή η κυρία φορούσε μία μεταξωτή ροζ ρόμπα, τα χείλη της ήταν βαμμένα έντονα κόκκινα και είχε στερεώσει στα κοντά της μαλλιά μεγάλα κίτρινα ρόλει. Η φάτσα της μου θύμιζε κάποιου άνδρα, μάλιστα βουλευτή που είχα δει αρκετές φορές στην τηλεόραση αλλά δεν μπορούσα τη δεδομένη στιγμή να θυμηθώ ποιος. Μόνο που η ταχύτητα ομιλίας της ήταν εξωφρενική. Με έκραζε με τέτοια ορμή και ένταση που νόμιζα ότι μιλούσε κάποια άλλη γλώσσα. Είχα μέσα μου μια πολύ βαθιά επιθυμία να την κάνω να σταματήσει, αλλά όσο και αν προσπάθησα φωνή δεν έβγαινε απο μέσα μου. Προσπάθησα με κινήσεις να της πω ότι δεν είναι δικό μου το φταίξιμο, να μη φωνάζει μόνο σε μένα και ότι στην τελική ήταν και δικό της σφάλμα που πήγε και έκτισε το σπίτι της στη μέση του γηπέδου αλλά εκείνη σα να μην υπήρχα, έδινε όλο και περισσότερη ένταση στη φωνή της και συνέχισε να μιλάει όλο και πιο γρήγορα όλο και πιο έντονα, πλησιάζοντας με μέχρι που έφτασε σε απόσταση αναπνοής και νόμιζα ότι θα σπάσει το τύμπανό μου ώσπου....

Πετάχτηκα πάνω σαν ελατήριο που βγαίνει μέσα απο τρύπιο στρώμα. Η μπλούζα μου είχε γίνει μούσκεμα απο τον ιδρώτα, ένιωθα την ανάσα μου βαριά και το στόμα μου τελείως ξερό. Απέναντι μου η τηλεόραση που είχε ξεμείνει ανοικτή όλο το βράδυ έδειχνε μία πρωινή εκπομπή απο εκείνες που αρχίζουν τόσο νωρίς που αναρωτιέσαι τι ώρα χρειάζεται να ξυπνούν οι παρουσιαστές της. Στη συγκεκριμένη ήταν δύο άντρες. Ο ένας καραφλός και ο άλλος με μαλλιά και είχαν δυο καλεσμένους απο αντίπαλα πολιτικά κόμματα έναν νέο και έναν γέρο. Τη συγκεκριμένη στιγμή μιλούσε ο ένας απο τους δύο, ο νέος, ο οποίος είχε την φάτσα της κυρίας μέσα στον εφιάλτη μου. Λές και είχε καταπιεί χαλασμένη παιδική κούκλα επαναλάμβανε κάτι προς όλους με τέτοιο τρόπο και ταχύτητα, που οι υπόλοιποι προσπαθούσαν μάλλον να καταλάβουν τι λέει, γιατί τον κοίταζαν αποχαυνωμένοι και ανίκανοι να αντιδράσουν. Πήρα δυο βαθιές ανάσες σηκώθηκα, έριξα νερό στο πρόσωπό μου άλλαξα ξαναξάπλωσα. Ο έντονος πυρετός που με είχε κυριεύσει της τελευταίες μέρες δεν έλεγε να υποχωρήσει. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν είμαι αναγκασμένος να κλειστώ στο σπίτι, τηλεόραση αποτελεί την μοναδική παρηγοριά μου. Όμως το να ακούω τον Άδωνι να μιλάει, ξέρω ότι το μόνο που θα καταφέρει είναι να χειροτερεύσει τον πυρετό μου. Αλλάζω κανάλι λοιπόν και βάζω Παπαδάκη που τον έβλεπα απο μικρός και τον συμπαθούσα. Βέβαια και αυτός κουβέντα είχε αλλά τουλάχιστον δεν είχε τον Άδωνι οπότε μπορούσα να χαζέψω χωρίς να είναι επικίνδυνο για τον υγεία μου.

Σε λίγο με πήρε πάλι ένας γλυκός ύπνος ταξιδεύοντας με στην μοναδική ονειρική διάσταση. Βρισκόμουν σε ένα πανέμορφο λιβάδι και περπατούσα αμέριμνος. Ένα απαλό δροσερό αεράκι χάιδευε απαλά το πρόσωπό μου και το απολάμβανα εισπνέοντας βαθιά, με έναν ήλιο δυνατό που στόλιζε δίνοντας απλόχερα το φως του στην καταπράσινη φύση. Ήταν τόσο όμορφα, νόμιζα ότι βρισκόμουν στον παράδεισο. Σε λίγο το σκηνικό στολίστηκε  και με την παρουσία μιας γυναίκας. Την έβλεπα απο μακριά να πλησιάζει με ένα αισθησιακό και πολλά υποσχόμενο περπάτημα προς εμένα φορώντας ένα άσπρο απαλό φόρεμα και τα μαλλιά της ήταν μαύρα και πολύ μακριά. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα και τα πόδια μου απέκτησαν φτερά και πετούσαν προς το μέρος της. Όταν την έφτασα είχε γυρισμένο το πρόσωπό της και προσπάθησα περιφερόμενος γύρω της να το δω.  Αλλά εκείνη δε με άφηνε. Αυτό εξελίχτηκε σε παιχνίδι. Όσο προσπαθούσα, τόσο εκείνη κρυβόταν. Σε λίγο μια φωνή με την μορφή κρεσέντο εμφανίστηκε απο το πουθενά εισβάλοντας παράφωνα στο σκηνικό αλλά δεν της έδωσα σημασία, γιατί είχα αγωνία να δω το πρόσωπο της γυναίκας συνεχίζοντας το περίεργο ερωτικό παιχνίδι μας. Όταν η φωνή δυνάμωσε αρκετά αναγνώρισα την ταυτότητά της. Πάγωσα. Δεν είναι δυνατόν. Κοίταξα το χώρο δίπλα μου. Δεν υπήρχε κανείς. Μετά ένα επαναλαμβανόμενο <<θα με αφήσεις να μιλήσω; Θα με αφήσεις επιτέλους να μιλήσω; >> χτύπησε απανωτά βιάζοντας την ακουστική μου. Μα απο πού προέρχεται; << Άκουσε λίγο αυτό που έχω να σου πω; Θα με αφήσεις να μιλήσω;>>  Έγινε πιο έντονη λες ερχόταν απο πίσω μου. Πίσω μου; Έστρεψα το κεφάλι μου προς αυτήν. Έφαγα φρίκη. Είχε στραμμένο το πρόσωπο της πλέον προς εμένα αλλά αυτό που είδα ήταν εφιαλτικό. Η ίδια κοπέλα με το ίδιο φόρεμα, με το πρόσωπο όμως του πριξαρχίδη Άδωνι. Μα δεν είναι δυνατόν.

Πετάχτηκα πάλι απο το κρεβάτι μου σα τρομαγμένη ακρίδα που βγαίνει απο κήπο που έχει εισβάλει κουρευτική μηχανή. Μα τι γίνεται απο που ακούγεται αυτή η φωνή; Η τηλεόραση ήταν ανοικτή ακόμα στο κανάλι με την εκπομπή του Παπαδάκη. Μα αυτός δεν είναι ο...; Ο Άδωνις. Θεέ μου τί έγινε; Πότε πρόλαβε να φύγει απο το ένα κανάλι και να πάει στο άλλο; Έπιασα το κεφάλι μου το οποίο είχε τη θερμοκρασία ματιού κουζίνας. Ο πυρετός μου είχε ανέβει σίγουρα. Έκλεισα πανικόβλητος την τηλεόραση. Θεέ μου! σκέφτηκα, όσο ακούω αυτή τη σπαστική φωνή, τόσο χειρότερα γίνομαι.

Λίγη ώρα αργότερα ένιωθα ήδη καλύτερα. Ανακουφισμένος και χαλαρός βρισκόμουν στο κρεβάτι μου σκεφτόμενος το κακό που πήγα να πάθω με τον αναθεματισμένο τον βουλευτή που πηγαίνει απο κανάλι σε κανάλι με ταχύτητα τέτοια που σπάει τον φράγμα του ήχου της βλακείας. Δεν ήθελα να ξανανοίξω τηλεόραση, φοβόμουν. Άσε με κάτω τώρα! Να μου εμφανιστεί πάλι κανένας Άδωνις και να ψοφήσω; Θα ανοίξω ραδιόφωνο. Έπιασα έναν σταθμό που είχε ένα τραγούδι που μου άρεσε. Μέχρι να το ακούσω με ξαναπήρε ο ύπνος.

Βρέθηκα σε μία συναυλία κλασικής μουσικής. Η ορχήστρα βρισκόταν πάρα πολύ μακριά και η μουσική δεν ακουγόταν ευδιάκριτα. Έψαξα και βρήκα μία σκάλα και άρχισα να κατεβαίνω προκειμένου να πλησιάσω. Όσο περισσότερο πλησίαζα τόσο περισσότερο απομακρυνόταν. Ένιωθα να ζαλίζομαι καθώς κατέβαινα τους αμέτρητους ορόφους από αυτή την κυκλική σκάλα. Όταν έφτασα στον όροφο που δεν υπήρχε πλέον άλλο παρακάτω , οι μουσικοί και η ορχήστρα είχαν εξαφανιστεί. Βρισκόμουν πλέον απέναντι απο μία σκηνή γεμάτη μουσικά όργανα σκεπασμένα με εφημερίδες, που έδειχναν γυμνόστηθες γυναίκες και διάσημους ηθοποιούς και τραγουδιστές. Τριγύρω ακουγόταν ένα τραγούδι σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής, που συνδύαζε ανατολίτικο ρυθμό με αντιαισθητικούς ποπ ήχους και μία άχρωμη φωνή να σουλατσάρει άκομψα ανάμεσα απο τις νότες, μιλώντας για μια γκόμενα που απο τότε που έφυγε έχασε γενικά τον μπούσουλα. Εντάξει, το σκηνικό ήταν εφιαλτικό, αλλά τουλάχιστον δεν είχε Άδωνι και αυτό από μόνο του μου έδινε ένα τόνο αισιοδοξίας ότι μπορεί και να βρω μια λύση. Έναν τρόπο να σταματήσω αυτή την άθλια μουσική να βγώ απο αυτόν τον αισθητικό εφιάλτη. Μετά κάπως άκομψα η μουσική σταμάτησε και άκουσα μια γνώριμη δημοσιογραφική φωνή ,που έχει αναθρέψει ειδησεογραφικά γενιές και γενιές. Τον άκουσα να λεει κάτι για αληθινό ραδιόφωνο και για κάποια κούκλα και αγάπη που βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη. Μα καλά αυτός δεν είναι παντρεμένος; Μετά όμως είπε κάτι που δεν το άντεξα. <<Πάμε να μιλήσουμε τώρα με τον βουλευτή Κύρίο Άδωνι ..... >> Δεν πρόλαβα να ακούσω το επώνυμο γιατί έπαθα σύγκρυο. Υπάρχει και άλλος με αυτό το όνομα; Μετά όμως τον άκουσα να καλησπερίζει τον παρουσιαστή και να αρχίζει να μιλάει. Με έπιασε πανικός. Δεν είναι δυνατόν. Θέλω να φύγω απο εδώ. Ας με βοήθήσει κάποιος. Δεν υπήρχε καμιά έξοδος κανένα παράθυρο; Άρχισα να ασφυκτιώ ένιωσα να πνίγομαι. Ώσπου.

Πετάχτηκα απο το κρεβάτι μου σαν πύραυλος που βγαίνει απο τη γήινη ατμόσφαιρα. Η ανάσα μου ήταν βαριά , τα μάτια μου αδυνατούσα να τα ανοίξω και το κεφάλι μου ψηνόταν σαν ηλεκτρικό σίδερο. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Το χειρότερο ήταν ότι άκουγα τη φωνή του Άδωνι. Μα πως αφού την τηλεόραση την είχα κλείσει. Από που; Απο το ραδιόφωνο; Μη μου πεις; Έτρεξα να αλλάξω σταθμό στο ραδιόφωνο. Όμως όποιον σταθμό και να έπιανα πάντα άκουγα την ίδια σπαστική φωνή του Άδωνι. Πάτουσα το κουμπί για να το κλείσω. Κανένα αποτέλεσμα. Η ίδια σπαστική φωνή. Έπιασα το καλώδιο τραβώντας με ένταση την πρίζα απο την υποδοχή. Η φωνή συνέχιζε. <<Ακούστε με κύριε Χατζηνικολάου.Το κράτος πρέπει να μειωθεί. Θα πρέπει να συμμορφωθούμε αν θέλουμε να μείνουμε στην Ευρωπαική Ένωση. Δεν έχουμε αλλη λύση.>> Έπιασε το ραδιόφωνο και το πέταξα στον τοίχο διαλύοντάς το. << Αν δεν θέλουμε να γίνουμε Κίνα και Κούβα, πρέπει δυστυχώς να κόψουμε μισθούς και συντάξεις.>> Δεν σταματούσε με τίποτα. Πετάχτηκα απο το κρεβάτι μου και με το κεφάλι και την ορμή οδοστρωτήρα άρχισα να το πατάω επάνω στο ήδη διαλυμένο ραδιόφωνο. << Πρέπει να πάρουμε τη δόση γιατί αλλιώς έρχεται το χάος>> Θεέ μου το ραδιόφωνο είχε γίνει κομμάτια αλλά η φωνή συνέχιζε. Άρχισα να ουρλιάζω με ένταση ώσπου.

Άνοιξα με δυσκολία τα μάτια μου. Βρισκόμουν σε ημιλυπόθυμη κατάσταση και ο πυρετός θα πρέπει να είχε ξεπεράσει τα 40. Δίπλα μου το ραδιόφωνο εξακολουθούσε να έχει την κουβέντα του Άδωνι με τον Χατζηνικολάου. Με κλειστά τα μάτια το έκλεισα και αυτή τη φορά ευτυχώς υπάκουσε. Όμως πλέον δεν ένιωθα καθόλου καλά. Η ανάσα μου έκαιγε σαν πύρινη φλόγα και το σώμα μου παράλυτο απο άκρη σε άκρη. Έπρεπε να καλέσω ασθενοφόρο. Το κατάφερα με δύσκολία και ευτυχώς ήρθε γρήγορα. Καθώς πηγαίναμε στο νοσοκομείο ο οδηγός άκουγε Χατζηνικολάου ο οποίος δυστυχώς ακόμα μιλούσε με τον Άδωνι. Το χειρότερο όμως ήταν ότι το είχε πολύ δυνατά. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη δεν μπορούσα καν να του ζητήσω να το χαμηλώσει. Ένιωθα τον εαυτό μου να χάνεται και τους τραυματιοφορείς να προσπαθούν να με συνεφέρουν. Μετά πάλι το σκοτάδι.

Όταν ξύπνησα βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Δίπλα μου ήταν ένας παπούλης που χάζευε τηλεόραση. Πιάσαμε κουβέντα. Μου είπε ότι παραμιλούσα συνέχεια στον ύπνο μου και φώναζα διαρκώς << Όχι άλλο Άδωνι. Όχι άλλο Άδωνι.>> Μάλλον σου αρέσει ο Πανούσης μου είπε γιατί λέει το ίδιο για τον Νταλάρα. Μετά άρχισε να λέει ατάκες του Πανούση για τον Νταλάρα και γελούσε μόνος του.

Ένιωθα ήδη λίγο καλύτερα αλλά το γεγονός ότι είχα απέναντί μου μία τηλεόραση ανοικτή στις ειδήσεις μου είχε προκαλέσει ανασφάλεια. Ένας παρουσιαστής ειδήσεων, πάντα αποτελεί κίνδυνο να καλέσει τον Άδωνι. Έτρεμα στην ιδέα να γίνει κάτι τέτοιο. Ευτυχώς όμως σε λίγο την έκλεισε και έτσι ο κίνδυνος απομακρύνθηκε.

Λίγο αργότερα άρχισα να νιώθω καλύτερα. Αφέθηκα σε αυτή την κατάσταση που ήμουν μιας και πλέον δεν υπήρχε κάποιο μέσω ενημέρωσης ανοικτό το οποίο να ενέχει κίνδυνο να καλέσει αυτόν τον σπασαρχίδι. Έτσι με πήρε ο ύπνος.

Βρέθηκα σε μία αίθουσα που έμοιαζε με κάποια δημόσια υπηρεσία. Στις άκρες της αίθουσας υπήρχαν γκισέδες απο αυτά που εξυπηρετούν κόσμο και κρατούσα έναν φάκελο στα χέρια μου. Ήξερα ότι έπρεπε να πάω να παραδώσω κάποια χαρτιά κάπου και άρχισα να γυροφέρνω αλλά παντού έβλεπα σκυμμένα κεφάλια που δεν μου έδιναν σημασία. Στο πλάι απο τον τελευταίο γκισέ υπήρχε μία άσπρη πόρτα την οποία και άνοιξα και βρήκα άλλη μια πόρτα την οποία άνοιξα και αυτή και μετά υπήρχε άλλη πόρτα. Όσες πόρτες και να άνοιγα τόσες καινούργιες μου εμφανίζονταν. Ώσπου βρέθηκα σε έναν χώρο που έμοιαζε με την βουλή. Επάνω στο έδρανο των ομιλητών υπήρχε ένας κουστουμαρισμένος άνθρωπος που ετοιμαζόταν να μιλήσει. Έψαχνε και αυτός τα χαρτιά του και φαινόταν ιδιαίτερα εκνευρισμένος. Σήκωσα το χέρι μου για να μου δώσει σημασία. Όταν με είδε μου είπε <<τα έφερες τα χαρτια; Τα έφερες τα χαρτιά; Άσε με τώρα βρε παιδί μου τα έφερες τα χαρτιά;>> Με έπιασε κρύος ιδώτας. Η φωνή ήταν η ίδια που με είχε φέρει σε αυτή την κατάσταση. Ο Άδωνις; Σκέφτηκα δεν είναι δυνατόν!!!

Πετάχτηκα απο το κρεβάτι μου σαν σφαίρα που φεύγει απο κάννη. Κοίταξα τρομαγμένος γύρω μου για να βρώ κάποια ανοικτή τηλεόραση ή ραδιόφωνο. Τίποτα. Όλα τα επικίνδυνα μέσα κλειστά. Μετά όμως πάλι η φωνή.. <<<Δώστε μου τώρα τα χαρτιά.. Δώστε μου τώρα τα χαρτιά αλλιώς θα το κάνω θέμα και πιστεύω να ξέρετε ποιος είμαι ε;.>> Η φωνή ακουγόταν κάπου απο τη γραμματεία του ορόφου. Τρομαγμένος και σε εξαθλιωμένη κατάσταση σηκώθηκα και σχεδόν παραπατώντας έφτασα στην έξοδο του δωματίου. Εκεί τον είδα. Όχι σε κάποια τηλεόραση, όχι σε κάποια εκπομπή, αλλά αυθύπαρκτο με σάρκα και οστά, να στέκεται διαγώνια απέναντί μου και να διαμαρτύρεται για κάτι σε μία νοσοκόμα. Η κακομοίρα προσπαθούσε να μιλήσει αλλά δεν την άφηνε. Κουνούσε με έπαρση το χέρι που φορούσε ένα φανταχτερό ρολόι και φώναζε στην νοσοκόμα. <<Αμέσως θέλω να μου δώσετε τα χαρτιά.. δώστε μου αμέσως τα χαρτιά.>>>. Ένιωσα τον πυρετό μου να ανεβαίνει κατακόρυφα πάλι και άρχισα να χάνω τα πόδια μου απο τη γή... τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ήταν μια φωνή να μου μιλάει μέσα απο μια τηλεόραση και να λέει... <<δεν γλυτώνεις τόσο εύκολα απο τον Άδωνι.>> Έπειτα τον είδα πάλι να φωνάζει. <<Μαζέψτε τον άνθρωπο δεν τον βλέπετε;>> Για λίγο πίστεψα ότι τον είδα σε απόσταση αναπνοής να προσπαθεί να με συνεφέρει. Τον άκουσα να μου λέει <<Θα ξυπνησεις επιτέλους; Θα ξυπνήσεις επιτέλους;>> όσο περισσότερο προσπαθούσε τόσο περισσότερο χανόμουν. Έπειτα ήρθε το σκοτάδι..  Τουλάχιστον εκεί δεν θα υπήρχε τηλεόραση και γι αυτό ήμουν βέβαιος ότι δεν θα υπάρχει και Άδωνις.

Ήμουν βέβαιος όμως;

Θεολογία και πνευματική υγεία

Είναι καιρός πλέον να μιλήσουμε με ειλικρίνεια και να θέσουμε τη βάση της προβληματικής εκεί που πρέπει. Μέσα σε μια κοινωνία πάντα υπήρχαν και υπάρχουν υγιείς άνθρωποι, που σκέφτονται με τρόπο υγιές και άνθρωποι μη υγιείς που παράγουν σκέψεις ανθυγιεινές. Αυτό το πρόβλημα δεν πηγάζει απο μια απλή έλλειψη ικανότητας των συγκεκριμένων εγκεφάλων να καταλάβουν, αλλά απο μία ασθένεια που τους ωθεί σε μία εντελώς λανθάνουσα κατάσταση σκέψης που ώς αποτέλεσμα έχει να λαμβάνουν το σωστό ώς κάτι παράλογο. Σε αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους θα πρέπει όλοι εμείς που σκεφτόμαστε λογικά, να στρέψουμε την προσοχή μας προκειμένου η υποτροπιάζουσα πάθησή τους να μην εξελιχτεί σε πανδημία και πλήξει την ζοφερή εικόνα της υπέροχης πραγματικότητάς, τη ρίζα της άρτιας οργανωμένης κοινωνικής μας δομής.

Τα ερωτήματα λοιπόν θα πρέπει να αναλυθούν είναι δύο.

α) Πως ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους που πάσχουν απο αυτή τη περίεργη νόσο;

β) Τι μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να τους βοηθήσουμε αυτούς και κατ' επέκταση την ασφάλεια της κοινωνικής μας συνοχής;

Το πρώτο ερώτημα είναι σχετικά απλό. Οι άνθρωποι που νοσούν έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και συμπτώματα όπως, το ότι αντιδρούν σε αυτό που η κοινή λογική προστάζει, αμφισβητούν την ποιότητα του συστήματος, βλέπουν παντού δολιότητα και διαφθορά, θέλουν ο κόσμος να αλλάξει, θεωρούν ότι οι κατέχοντες την εξουσία δεν εξυπηρετούν το γενικό καλό αλλά ότι αντιθέτως, προάγουν και υπερασπίζονται τα συμφέροντα μιας κλειστής κάστας (κατά βάση οι ίδιοι δεν μπορούν να κατονομάσουν ποιοι είναι μέσα σε αυτή την κάστα)  και πολλά τέτοια στοιχεία. Τους ανθρώπους αυτούς θα τους ακούσετε σε μέσα μαζικής ενημέρωσης να ομιλούν ώς ειδήμονες σε θέματα παρουσιάζοντας στοιχεία που έχουν ανακαλύψει οι ίδιοι, έξω απο τα δεδομένα και αποδεκτά που μας προσφέρουν εκείνοι που ξέρουν το καλό μας και που δεν είναι άλλα απο τα ευσεβή Μ.Μ.Ε . Οι περισσότεροι απο εμάς έχουν ανατραφεί πλειστάκις απο αυτά πνευματικά και σε πολλές εξέχουσα θετικές περιπτώσεις κατα αποκλειστικότητα.

Αυτό το φαινόμενο του οι ασθενείς να εμφανίζονται και να προσπαθούν να μας νουθετήσουν στο παράλογο της σκέψης τους, είναι ευτυχώς περιορισμένο για τον λόγο του ότι, οι κατέχοντες τα μέσα που διακινούν την πληροφορία, έχει φροντίσει το Άγιο φρόνημα του Κυρίου μας να τους φωτίσει έτσι που να τους αποκλείουν και να τους περιορίζουν αποτρέποντας την μόλυνση και της δικής μας σκέψης.

Στις σημερινές μέρες μάλιστα που η οικονομική κρίση έχει προκαλέσει μία αναγκαστική προσωρινή στενότητα (έργο του σατανά και αυτό), έχουν δημιουργηθεί δυστυχώς και οι κατάλληλες συνθήκες

προκειμένου η συγκεκριμένη νόσος να υπεισέλθει εις μίαν υποδόρια μετάστασην εξαιρετικά επικίνδυνης. Ο ιός αγαπητοί μου συνάνθρωποι, έχει δυστυχώς εξελιχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε, εκείνοι που τον διαθέτουν να φαίνονται περισσότερο πειστικοί, ο λόγος τους να αγγίζει περισσότερο τις ψυχές μας. Και όλα αυτά επειδή η πρόσκαιρη δυσκολία απο την οποία βαλλόμαστε πανταχόθεν μας έχει κάνει ευάλωτους στις προτροπές του σατανά. Θα πρέπει τώρα που βρισκόμαστε στα δύσκολα, να καταλάβουμε ότι ο Κύριος μας, θέλει να δοκιμάσει την πίστη μας και γι αυτό ακριβώς θα πρέπει να γίνουμε περισσότερο δυνατοί, να αποτάξουμε τα ύπουλα κελεύσματα του εωσφόρου και να παραμείνουμε σταθεροί αναζητώντας την πίστη βαθιά μέσα μας έτσι ώστε να βοηθήσουμε και τους συνανθρώπους μας.

 Φυσικά δεν χρειάζεται να σας πω ότι, ο βασικότερος λόγος δια τον οποίον οι φτωχοί μας συνάνθρωποι παγιδεύτηκαν στο δίχτυ του κακού, είναι η απομάκρυνσή τους απο την ορθή ενημέρωση. Γιατί πείτε μου αγαπητοί μου, τι άλλο χρειαζόμαστε για ενημέρωση πέρα απο τα κανάλια του Κυρίου μας που μας λένε πάντα την αλήθεια και θέλουν πάντα το καλό μας; Μια χαρά δεν ήμασταν τόσα χρόνια με το Σκάι, το Μεγκα, τον Αντέννα και με τα τόσο αγαθά και όμορφα παιδιά που με την απαστράπτουσα θεόκλητη εμφάνισή τους, μας έδειχναν το σωστό δρόμο του κυρίου; Γιατί τώρα να γυρίσουμε τις πλάτες μας σε αυτά επειδή η επιχειρηματολογία τους έχει εξασθενήσει; Αυτό δεν είναι παρά έργο του Σατανά. Ο τρισκατάρατος είναι αυτός που με τα πολυποίκιλα και έντεχνα μέσα του, αφαίρεσε απο τον λόγο των σοφών ηγετών μας την ικανότητά τους να παράγουν ισχυρά τεκμήρια. Δεν το έχετε προσέξει; Δεν έχουν επιχειρήματα πια και αυτό ακριβώς είναι αυτό που θα πρέπει να προσέξουμε και να καταλάβουμε ότι είναι έργο του κακού για το οποίο ο Πάνσοφος κύριος εργάζεται νυχθημερόν προκειμένου να εξολοθρεύσει.

Και εμείς αγαπητοί μου πιστοί, θα πρέπει να γίνουμε αρωγοί στο έργο του γιατί έτσι θα εξασφαλίσουμε την παρουσία μας δίπλα Του εις τους αιώνας των αιώνων.

 Ερχόμαστε πάραυτα στο τι πρέπει να κάνουμε δια την νόσον ταύτην. Πρωτ'απόλα να μην δεχόμαστε καμία πληροφορία πέρα απο τα μέσα που ο ίδιος ο Κύριος μας έχει υποδείξει. Κοινώς οτιδήποτε προέρχεται απο το δυαδίκτυο, απο παρακμιακούς σταθμούς ραδιοφώνου και κανάλια, τα οποία έρχονται σαφώς σε αντίθεση με την άρχουσα τάξη, αποτελεί παγίδα του σατανά που σκοπό έχει να μας παρασύρει σε σκέψεις κακές. Και περισσότερο απόλα θα πρέπει να προστατεύσουμε τα παιδιά μας απο τις διαδικτυακές σειρήνες που ελλοχεύουν ανά πάσα στιγμή να μας προβάλουν το αντίθετο ως λογικό.

 Θέτομεν ώς ζωντανό παράδειγμα το εξής.

Αν ας πούμε ο εκάστοτε πρωθυπουργός μας λέει ότι θα πρέπει να πάρουμε χρήματα απο φόρους προκειμένου να δώσουμε σε ανακεφαλαίωση και να σώσουμε τις τράπεζές μας... δεν θα πρέπει να αναρωτηθείτε αν είναι σωστό η λάθος. Δεν θα πρέπει καν να αναρωτιέστε γιατί γίνεται αυτό, τι σημαίνει η λέξη ανακεφαλαίωση, απλά θα πρέπει να το δεχτείτε ως προαπαιτούμενο σωτηρίας της υπέροχης κοινωνικής μας υπόστασης. Αν για παράδειγμα θα ακούσετε απο τα σοφά αρμόδια χείλη που κρατούν τα ηνία του υπέροχου τόπου μας, ότι θα πρέπει να περικόψομεν περεταίρω τους μισθούς και τις συντάξεις προκειμένου να πάρουμε την επόμενη δόση γιατί αλλιώς θα έρθει η καταστροφή..... μην το αμφισβητείτε. Αν τα επιχειρήματά του σας φαίνονται ασθενή, απλά αποφύγετε να το σκεφτείτε. Μην μπείτε καν στον κόπο να αναλύσετε την καταστροφή γιατί ο σατανάς θα έχει προλάβει να μπει στη σκέψη σας και μπορεί να σας οδηγήσει σε συμπεράσματα περίεργα και μηδενιστικά. Μη βλέπετε ειδήσεις παρά μόνο στα κανάλια του Κυρίου μας, που εκτός ότι κάνουν θεάρεστο έργο ελεημοσύνης (βλέπει Σκάι) , ομονοούν το σωστό και το βέλτιστο δια τον τόπο. Αναλυτές όπως ο Πορτοσάλτε, Ο Παπαδημητρίου, ο Πρετεντέρης κοκ είναι φωτισμένοι και μας δείχνουν το σωστό δρόμο και κυρίως είναι του Κυρίου. Αναλυτές όπως ο Βαρουφάκης , ο Λαπαβίτσας, ο Λαβδιώτης, Ο Καζάκης, είναι προσωποποίηση του Σατανά γιατί μας βάζουν και σκεφτόμαστε. Γι αυτό θα σας δώσω και άλλη μία απόδειξη.. προσέξτε τα μάτια των συγκεκριμένων ανθρώπων πόσο ανελέητα κακά είναι όταν αμφισβητούν. Είναι ο διάολος μέσα τους.

 Για να μην πούμε και το άλλο… ότι έχουν και επιχειρήματα (άρα είναι του Σατανά). Ενώ οι φωτισμένοι με το πνεύμα του κυρίου μας; Έχουν το αγαθό βλέμμα μιας άκακης αγελάδας που μασά γοερά το χορταράκι της, επικαλούνται συχνότατα τον Κύριό μας και το σημαντικότερο.. Δεν έχουν κανένα επιχείρημα. Αυτό ακριβώς είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της ανιδιοτέλειάς τους. Έχουν μάθει να δέχονται ώς αξίωμα κάτι που δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να το ψάξουν περισσότερο. Ενώ οι άλλοι το ψάχνουν... άρα είναι άπιστοι και άρα σατανιστές.

 Το χειρότερο απο όλα βέβαια είναι κάτι που <<Θεός Φυλάξει>> αμαρταίνω μόνο που το σκέφτομαι. Κάποιοι απο αυτούς, τολμούν να προφέρουν ξεδιάντροπα ότι ίσως είναι καλύτερο να βγούμε απο το Ευρώ. Άκουσον άκουσον να βγεί η χώρα μας απο το Ευρώ . Αν είναι δυνατόν.  Γιατί θα πρέπει να σας πω,  ότι το Ευρώ είναι του Θεού. Γιατί; Μα πολύ απλό, το θέτουν ώς σωστό οι θεόσταλτοι αναλυτές μας, προβάλλεται ως απαραίτητο απο όλα τα κανάλια μας, το προβάλουν ως σωστό όλοι και οι μεγάλοι ηγέτες μας και … το κυριότερο… το έχει στοχεύσει ο Σατανάς. Αυτός είναι ο λόγος που έχουν εκλείψει τα επιχειρήματα του σωστού του. Ο Σατανάς έχει εισβάλει μέσα σε όλα τα οικονομικά στοιχεία και το κάνει να φαίνεται ώς αρνητικό. Εμείς όμως πρέπει να το πιστεύομεν δίχως να το ερευνούμε .

 Γι αυτό το ευρώ είναι του Θεού.

Η ιστορία της Ελλής Λαδάν

Δεν είναι ψέμα. Δεν είναι όνειρο. Δεν χρειάζεται πλέον κανείς να τσιμπιέται γυρεύοντας να ξυπνήσει. Ήρθε ως μοναδικός και παγκόσμιος ο ένας που έχει το μυαλό τριών και το σώμα τεσσάρων. Ο Μπενίτο Κουβέλ Σαμαραγκ.

Το στιγερό του βλέμμα και οι αίλουρες κινήσεις του, ήρθαν να βγάλουν απο τη ναφθαλίνη την άτυχη παραγκούπολη που εδράζει στην ακρόπολη του Ευρωσταν. Η φιλόξενη αυτή πόλη, ενόσω είχε να αναδείξει σπουδαίο πολιτισμό κατά το παρελθόν, κατέληξε ένα άθλιο, λούμπεν προάστιο χάρη στη τεμπελιά των κατοίκων τους που προτιμούσαν να πίνουν φραπέ στον ήλιο και ρακί στο σαλούν, παρά να εργάζονται για τα σκλαβοπάζαρα του Δρόμου του Τοίχου και για τις ορδές του Νίκου που καίει. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι πιο πλούσιοι να χάνουν κομμάτι απο τα κέρδη τους για χρόνια πολλά και να μην μπορούν πλέον να αγοράζουν χρυσά μαχαιροπίρουνα, αλλά χάλκινα. Όταν  πήραν χαμπάρι ποιος είναι ο φταίχτης για τη φρικτή τους κατάντια, εξανέστησαν με μανία ταύρου και ορμή κυλιόμενης πέτρας και έβαλαν τον τσάτσο στο Σπίτι του Μούντη να βγάλει βρώμα ότι έχουν βρώμικη τουαλέτα προκειμένου να μην πατήσει κανείς στην πόλη τους.

 Θα πρέπει βέβαια να πούμε, ότι η Κατάσταση τα τελευταία χρόνια είχε φτάσει στο απροχώρητο. Ο προ-τελευταίος κυβερνήτης της παραγκούπολης ο Γεωργέι Παπανδρέι γνωστός και με το ψευδώνυμο  <<Σουπερ Μαντολίνο >> λόγο της υπερφυσικής εξυπνάδας του, αλλά και λόγο του μοναδικού ταλέντου του στη μουσική, προσπάθησε να πείσει τους πάντες ότι θα τα αλλάξει όλα. Διαλαλούσε μάλιστα ότι θα δώσει νέα καπέλα για προφύλαξη απο τον ήλιο, νέο καφέ και μάλιστα αμερικάνικο και νέο ήλιο γιατί αυτός ο κίτρινος θύμιζε λίγο ασιατική γρίπη ενώ ο δικός του ο πράσινος ήταν εφάμιλλος του οικολογικού μεγαλείου που ασπαζόταν και των πρασίνων αλόγων που μετρούσε για να κοιμηθεί. Οι κάτοικοι τον πίστεψαν και του είπαν <<Όρτσα Γεωργέι! αν σε θέλουμε λέει; >>. Αυτός όμως, όταν βγήκε το αποτέλεσμα απο τις κάλτσες, έβγαλε τα παπούτσια του, άπλωσε τα βρώμικα πόδια του στο σε ένα απο τα πολλά τραπέζια του υπερπολυτελούς ράντσου του και μίλησε προβάλλοντας πάντα το ευγενικό του χαμόγελο που κρύβει την οξύνοια μιας μαϊμούς, την γλυκύτητα ενός δεινόσαυρου.

<<Πανθολομολονογουμένως κέρδισα!>> είπε και αμέσως έφερε την φθονερή τριάδα απο την μακρινή χώρα του Ομπάμα Μπαμπάμα. Αυτοί τον κατσάδιασαν άγρια για το χάλι που βρήκαν τη χώρα και βασάνισαν τους έρμους κατοίκους της Ελλής Λαδάν, τους έβαλαν με το ζόρι στα κάτεργα, τους πήραν τα καπέλα, τους έκοψαν το ρακί, τους έκλεισαν και το σαλούν , τους εγκλώβισαν στις φθονερές δαγκάνες του Χρυσού Άντρα απο το Σάχς. Εκείνοι ως άμεση και φυσική κατάληξη, μίσησαν τον Γεωργέι γιατί άλλα τους είχε υποσχεθεί και άλλα έκανε και προσπάθησαν να τον διώξουν. Εκείνος όμως δεν έφευγε γιατί λέει επικοινώνησε με το μεγάλο πνεύμα του σύμπαντος και του είπε ότι θα πρέπει να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο του και οι κάτοικοι φοβήθηκαν ότι τον φορτώθηκαν για πάντα όπως είχαν φορτωθεί στο παρελθόν και άλλους απο το σόι του. Στο τέλος όμως έφυγε. Λέγεται μάλιστα ότι ο Γεωργέι δεν το άντεξε που έγινε θύμα της ίδιας του της ευφυίας και επειδή ήθελε να τους δείξει τι έχασαν πήγε και άνοιξε φροντιστήριο για ηγέτες κοντά στη σχολή του Χάρβανου στα πέρατα της μακρινής Δύσης.

Για καιρό υπήρχε μεγάλη στενοχώρια στη μικρή μας παραγκούπολη. Οι κάτοικοι ήλπισαν και ορκίστηκαν ότι θα αλλάξουν κυβερνήτη θα φέρουν καινούργιο. Για μήνες υπήρχε μεγάλο πρόβλημα γιατί οι κάτοικοι δεν μπορούσαν να ξεπληρώσουν τα δανεικά που πήραν και έτσι στενοχωρούσαν και την Αγγελική τη Μέρκελη κυβερνήτρια της πιο μεγάλης και πλούσιας πόλης του Ευρωστάν η οποία έκλαιγε νυχθημερόν. Ευτυχώς που είχε όμως τον Φρανσεζ Ολαντιους  απο την χώρα του Γαλατά και τον βαστάζο της τον Σοιμπλεχα και την παρηγορούσε. Οι τρεις τους τρομοκρατήθηκαν όταν υπήρξε υπόνοια  ότι κυβερνήτης θα γίνει ο Αλέξη Τσιπριπωφ με το μεγάλο τσουλούφι, και ετοιμάζονταν να εγκαταλείψουν την άτυχη Ελλή Λαδάν στην οδυνηρή τύχη της ελευθερίας. Όμως ευτυχώς για

εκείνους και για ολόκληρο το Ευρωστάν η μονομαχία έβγαλε νικητή τον μοναδικό Μπενίτο Κουβέλ Σάμαραγκ με το μισό μουστάκι και τη μεγάλη κοιλιά σήμα κατατεθέν της εγγύησης για ένα πιάτο πάντα γεμάτο στα σπίτια των κατοίκων της Ελλής Λαδάν.

Και έτσι το χαμόγελο ξαναήρθε στα χείλη και της Αγγελικής Μερκέλης μα και ολόκληρου του Ευρωστάν. Μέχρι και ο Ομπάμας Μπαμπάμας που προς το παρών είχε ξεθωριάσει σαν τον Μιχαλάκη τον Τζάκσον, ξανακέρδισε το ζωντανό μαύρο χρώμα του όταν έμαθε για τον Μπενίτο Κουβέλ Σάμαραγκ.

Εύγε Μπενίτο Κουβέλ Σάμαραγκ.!!!!

συνεχίζεται...